Türkiye İş Kurumu

(Turkish Employment Agency) Türki­ye’de 1936 yılında çıkarılan 3008 sayılı İş Kanunu’nda üç yıl içinde bir iş ve işçi bulma kurumunun kurulması hükmü vardı. Kuruluş 1939’a kadar gerçekleşe­medi. Araya İkinci Dünya Savaşı girince İş ve İşçi Bulma Kurumu (İİBK), ancak 1946 yılında 4837 yasa ile kurulabildi. Kanun, Kurum’un görevini “İşçilere vasıflarına uygun işler bulmak ve işve­renlere de işlerine uygun vasıfta işçi bulmak” yani iş ve işçi bulmaya aracı­lık olarak belirlemişti. Özel sektör sa­nayi kuruluşları ancak 1955’ten sonra gelişmeye başladığı için kurum uzun süre üstlendiği görevleri yerine getire­memişti. 60’lı yıllarda başta Almanya olmak üzere sanayileşmiş ülkelerin artan işgücü ihtiyaçları ve bu ihtiyacı yabancı işçiler yoluyla da karşılamaları üzerine İİBK, yurtdışına işçi gönderme faaliyetine yoğunlaşmıştı. 1973 Petrol Krizi’nden sonra sanayileşmiş ülkeler­de yaşanan durgunluk ve artan işsizlik, yurtdışından işgücü talebinin durma­sına neden olmuş ve İİBK yurtiçi faali­yetlere odaklanmıştır. Kurum, değişen işgücü piyasasının ihtiyacı olan hizmet­leri vermede kendini yenileyememiş ve işgücü piyasasında kamu hizmetlerinin rolü gittikçe azalmaya başlamıştır. Yeniden yapılanamayan İİBK 4 Ekim 2000 tarih ve 617 sayılı Kanun Hük­münde Kararname ile kapatılmış ve onun yerine Türkiye İş Kurumu (İŞKUR) kurulmuştur. İŞKUR ancak 2003 yılının ortalarında faaliyete geçebil­miştir. İŞKUR’un görev alanı genişle­tilerek klasik iş ve işçi bulma hizmet­lerinin yanı sıra, aktif ve pasif işgücü politikalarını uygulayabilecek bir ya­pıya kavuşturulmuştur. Katılımcı bir örgütlenme modeli geliştirilerek sosyal tarafların çoğunlukta olduğu, kamu ve üniversite temsilcilerinin de yer aldığı bir Genel Kurul oluşturulmuştur. Ku­rumun, en yüksek yönetim, karar, yetki ve sorumluluk taşıyan organı olan Yö­netim Kurulu’nda işçi, işveren ve esnaf ve sanatkârlar temsilcilerinin de yer al­ması sağlanmıştır.