(Cambridge School) Öncülüğünü Alfred Marshall’ın yaptığı ve A.C. Pigou, J.M. Keynes, J.V. Robinson ve N. Kal- dor’un katkıda bulunduğu bir ekoldür. Bu ekol, Marshall’ın kürsüsü ve temel görüşleri etrafında toplanmış İngiliz iktisatçılarından oluşan bir topluluktur. Bu iktisatçılar Cambridge Üniversite- si’nde yetiştikleri için kurdukları grup bu isimle anılmaktadır.
Cambridge Ekolü, “marjinalizm” diye de ifade edilen sübjektivist görüşün dışında farklı ve kendine özgü bir ekonomik anlayışı savunmuştur. Bu ekolün mensupları neoklasik yaklaşımın mikroanalizle ulaşılan sonuçlarının genelleştirilemeyeceğini savunmuşlar ve makro yaklaşımların kullanılması gerektiğini belirtmişlerdir. İktisatçı Demir Demirgil, bu ekolün yönelimini ve savunduğu görüşleri şöyle anlatmıştır: “Marshall’ın izinde yürüyen Cambridge Okulu, ciddi düzeyde analiz yapma arzusunu, ekonomi teorisini sosyal ilerlemenin bir çekici kuvveti haline getirme eğilimiyle birleştirmiştir. Okulun sosyal felsefesini, 19. yüzyıl sosyal reformlarına hafif eğilimi olan orta-sınıf liberalizmi olarak tanımlamak yerinde olur. Bu okul, birçok akımın sentezini oluşturmuştur. Psikolojik etkenler Avusturya Okulu’ndan, kaynakları ve gelişmeleri inceleme eğilimi ise Alman Tarihçi Okulu’ndan yansımıştır. Cambridge Okulu, uzun süre neoklasik ekonominin özeti olmuştur. Avrupa’daki diğer gruplardan farklı olarak Marshall’ın geliştirmiş olduğu spesifik denge analizi kavramına ağırlık verilmiştir. Cambridge Okulu para ve dış ticaret üzerinde durmuştur. Pigou, Robertson ve Keynes konjonktür dalgalanmaları sorunlarına, Robinson ve Sraffa eksik rekabete ağırlık vermişlerdir.”