Timuçin'e veda...

Cumartesi akşamı öyle bir haber aldım ki, ne diyeceğimi bilemedim, inanamadım, donup kaldım. Gazetemizin sayfa sekreteri olan ve yıllardır adeta kahrımı çeken, yazılarımın gazetede daha iyi yer alması için çaba gösteren sevgili arkadaşım, kardeşim Timuçin Bozkurtoğulları’nı genç yaşta kaybetmişiz.

Timuçin’le yıllardır süren günlük bir rutinimiz vardı...

Ben yazımı gönderirim, Timuçin artık benim ne istediğimi çok iyi bildiği için ona uygun bir şekilde yazımı sayfaya yerleştirir, sonra kontrol etmem için sayfanın fotoğrafını yollar. Yazıyı tekrar okurum, düzeltmem gereken yerler olursa onları iletirim. Bazen sayfa düzeniyle ilgili olarak değişiklik isterim ve Timuçin’in görüşünü sorarım, “Hallederiz abi” dediği de olur; kimi zaman benim önerim kafasına pek yatmaz, doğrudur söylediği, “Tamam, sen bildiğin gibi yap” diye kararı ona bırakırım ve son halini verdiği yazıyı görmem için bir kez daha bana gönderir.

Ben Ankara’dayım, Timuçin gazetemizin merkezinde. Pandemi yüzünden ben uzun süredir İstanbul’a gitmediğim için de yıllar var ki hiç görüşmedik. Ama bu durum “abi-kardeş” ilişkimizi hiç değiştirmedi, karşılıklı sevgi ve saygıyla yıllarca her gün diyalog halinde olduk.

Timuçin’i genç yaşta kaybetmek beni çok üzdü. En son perşembe günü konuşmuştuk, sesi hala kulağımda.

Sevgili Timuçin’in öncelikle eşi ve kızları olmak üzere tüm sevenlerine baş sağlığı diliyorum.

✮✮✮

Yazılarıma bir süre ara verme niyetim zaten vardı ve bir hafta kadar dinlenmek istiyordum. Timuçin’i kaybedince yazma hevesimi tümden yitirdim. Bu yüzden izninizle yazılarıma bir süre ara vereceğim.