Korona salgını daha şimdiden iş yapma tarzımızda değişikliklere yol açmaya başladı bile… Evden yapılamayacak işler üzerinde yoğun baskıya yol açıyor. Özellikle mavi yakalıların üretim için birlikte çalışma zorunluluğu, yeni tehdit alanımızı oluşturuyor.
Salgın sürecinde farklı bir jargon üretir olduk. Bunlardan biri, sosyal mesafe… Bu mesafeyi korumanın, salgını önlemede önemi tartışılmaz. Ancak “sosyal mesafe” ile kast edilenin, “fiziksel mesafe” olduğunu unutmayalım. Sonuçta sosyal mesafe derken, uzaktaki yakınlarımızla sosyalleşmenin pek çok yolu var ve iletişim araçları bu işe yarıyor.
Benim üzerinde durmak istediğim, “sosyal mesafe koyalım” derken, ekonomik mesafelerin giderek açılmasıdır. Pek çok zincir, daha şimdiden kopmuş durumda… Tedarik zinciri bir kez kopmaya görsün, kriz şartları geçtikten sonra, yeniden inşası zaman alacaktır.
Bu süreçte tedbir amaçlı, ekosistemindeki diğer aktörlerle arasına “ekonomik mesafe” koyan şirketlerin, kendilerini koruma niyetiyle yola çıkıp işleri daha da kötü hale getirme riskleri söz konusu… “Ben hiç kimseden bir şey almayayım ama herkes benden satın alsın” tuzağı, bu ekonomik mesafenin zihin yapısını anlatabilir.
Kirpi sendromu diyebileceğimiz bu kırılmanın kendi işletmesinde yaşanmaması için organizasyonun tepe yönetimine büyük sorumluluk düşüyor. Kendini korumak için koyacağın “ekonomik mesafe”, ekosistemin geleceğine yönelik en büyük hata olabilir.
SEN HESABINI KIŞ TUT YAZ ÇIKARSA BAHTINA
Tedarikçin, çalışanın, müşterin ve paydaşlarınla aranda sosyal mesafe koyarken dikkat et; bu senin ekosistemin ile ekonomik mesafen haline gelebilir. Belki seni koruyacak olan bu yaklaşımın aynı zamanda seni kısıtlayan surlar olduğunu unutma. Hesabı kış tutmak, daha ziyade fiziksel mesafeyi dikkate alıp ekonomik mesafeyi kaldırmaktır. Bunu başaranların, salgın sonrası gelecek olan ekonomik yaza daha hazır olacağı aşikârdır.