Burcu ALPTEKİN
Vergi Müfettişi
Küreselleşmenin hız kazandığı, sınır ötesi ticaretin ve dijital ekonominin dünya çapında baş döndürücü bir hızla geliştiği günümüz dünyasında, uluslararası vergi uyum süreçleri devletler, çok uluslu şirketler ve diğer vergi mükellefleri için giderek daha karmaşık ve içinden çıkılmaz bir hale gelmektedir. Özellikle, vergi tabanı aşındırma ve kâr kaydırma (Base Erosion and Profit Shifting, BEPS) gibi stratejilerin büyük ekonomilerdeki vergi gelirlerini erozyona uğratması, bu stratejilere karşı alınan önlemlerin sürekli olarak güncellenmesini gerektiren ve nihai olarak tam bir başarıya ulaşılması zor olan bir yapı yaratmıştır. Bu yapı, mitolojik figür Sisifos’un cezasında olduğu gibi, her defasında büyük bir kayayı dağın zirvesine çıkarmaya çalışmasına, ancak her seferinde kayanın tekrar aşağı yuvarlanmasına benzer bir döngüyü gözler önüne sermektedir.
O halde gelelim konunun Sisifos ile bağlantısına… Bu yazımda Sisifos’un mitolojik çabası ile küresel vergi uyum süreçleri arasında analojik bir bağ kurarak, neden bu süreçlerin sürdürülebilir bir başarıya ulaşmakta zorlandığını ve bu bağlamda uluslararası vergi politikalarının bir tür nafile çabaya dönüşüp dönüşmediğinin teyide muhtaç halini gözler önüne sermek istiyorum. Nitekim bu yazımla küresel çapta geliştirilen BEPS önlemleri, dijital hizmet vergisi uygulamaları ve transfer fiyatlandırması düzenlemeleri gibi politikaların devletler, mükellefler ve çok uluslu şirketler üzerindeki etkisi, Sisifos’un çabasıyla karşılaştırılacak; bu süreçlerin ardındaki yapısal nedenler hep birlikte okuyucu perspektifine de sunulacaktır.
1. Vergi Cennetleri ve Çok Uluslu Şirketlerin Vergi Planlaması: Sürdürülemez Bir Yapının Temeli
Vergi cennetleri, genellikle düşük ya da sıfır vergi oranları sunan ve mükelleflerin bu avantajlardan yararlanarak vergi yükümlülüklerini minimize ettikleri yargı bölgeleri olarak tanımlanmaktadır. Anılan tanımsal mecrası ve bu yönüyle vergi cennetleri, özellikle çok uluslu şirketler için oldukça cazip bir vergisel avantaj sağlamaktadır. Ancak bu durum, devletlerin vergi tabanını aşındırmakta ve kamu maliyesi üzerinde ciddi olumsuz etkiler yaratmaktadır. Örneğin, İrlanda gibi düşük kurumsal vergi oranlarına sahip ülkeler, çok uluslu şirketler için bir vergi cenneti görevi görmekte ve bu şirketler, kazançlarını bu tür düşük vergili yargı bölgelerine kaydırarak daha yüksek vergili ülkelerde vergi ödemekten kaçınmaktadırlar.
OECD’nin BEPS inisiyatifi ve Avrupa Birliği’nin vergi cennetlerine karşı aldığı önlemler, bu stratejilerin önüne geçmeyi hedeflese de, çok uluslu şirketlerin yeni uyum stratejileri geliştirmesi nedeniyle bu önlemler çoğu zaman beklenen sonuçları verememektedir. Sisifos’un kayasını zirveye her taşıyışında kayanın yeniden aşağı yuvarlanması gibi, vergi otoriteleri de her yeni düzenleme sonrasında mükelleflerin geliştirdiği yeni stratejilerle başa çıkmak zorunda kalmakta ve bu süreç sonsuz bir döngüye dönüşmektedir.
Bu bağlamda, vergi cennetlerinin sunduğu avantajlar ve çok uluslu şirketlerin vergi yükümlülüklerini minimize etmek adına geliştirdiği vergi planlaması stratejileri, Sisifos’un çabası ile benzer bir şekilde, devletler ve vergi otoriteleri açısından sürdürülebilir bir çözüm sunmamaktadır. Vergi otoriteleri, her defasında yeni düzenlemeler getirerek bu stratejilere karşı önlem almaya çalışmakta; ancak bu önlemler, çok uluslu şirketler tarafından yeni vergi kaçınma teknikleri geliştirilerek bir nevi etkisiz hale getirilmektedir. Dolayısıyla, küresel vergi uyum süreçleri, sürekli tekrar eden bir döngü içerisinde kalmakta ve Sisifos’un kaderini paylaşmaktadır.
2. BEPS ve Küresel Vergi Uyumunun Karmaşıklığı: Sonsuz Mücadele
Vergi tabanı aşındırma ve kâr kaydırma (Base Erosion and Profit Shifting, BEPS) sorunu, çok uluslu şirketlerin ülkeler arası ticari faaliyetlerinden kaynaklanan kârlarını düşük vergili yargı bölgelerine kaydırarak, daha yüksek vergili ülkelerde vergi ödemekten kaçınmalarını ifade ediyor bilindiği üzere…. Bu stratejiler, küresel vergi gelirlerinde ciddi kayıplara neden olmakta ve devletler arasındaki vergi rekabetini daha da kızıştırmaktadır. Tam da bu alanda çözüm mahiyetinde; OECD’nin BEPS eylem planı, bu sorunun üstesinden gelmek için küresel çapta bir dizi önlem ve düzenleme getirmiştir. Ancak, bu önlemler, uluslararası vergi düzenlemelerinin karmaşık yapısı nedeniyle mükellefler ve vergi otoriteleri için sürekli bir mücadeleye dönüşmektedir.
BEPS eylem planı, özellikle çok uluslu şirketlerin transfer fiyatlandırması stratejilerini düzenlemek amacıyla bir dizi yeni kural ve kılavuz geliştirmiştir. Bu kurallar, şirketlerin kârlarını yapay olarak düşük vergili yargı bölgelerine kaydırmalarını engellemeyi hedeflemektedir. Ancak açıktır ki, transfer fiyatlandırması gibi karmaşık vergisel konularda getirilen düzenlemelerin uygulamaya konulması son derece zordur. Her ülkenin farklı transfer fiyatlandırması kurallarına sahip olması, çok uluslu şirketlerin bu kurallara uyum sağlamak adına sürekli yeni stratejiler geliştirmelerine neden olmaktadır ki bu durum da, ironik bir şekilde Sisifos’un her defasında kayayı yeniden yukarı taşımak zorunda kalması gibi, vergi mükelleflerinin ve otoritelerinin sürekli aynı sorunlarla karşı karşıya kalmasına yol açmaktadır.
Bu bağlamda, BEPS eylem planının temel amacı, küresel vergi adaletsizliklerini ve gelir kayıplarını önlemek olsa da, uygulamada bu hedeflere tam anlamıyla ulaşılmamaktadır. Çünkü çok uluslu şirketler, yeni düzenlemelere uyum sağlamak adına sürekli olarak yeni vergi planlama teknikleri geliştirmekte ve bu teknikler, vergi otoritelerinin karşı önlemler geliştirmesini zorunlu kılmaktadır. Sonuç olarak, küresel vergi uyum süreci, Sisifos’un hikâyesindeki gibi, her defasında yeniden başlanan bir mücadeleye dönüşmekte ve ne yazık ki, tam bir başarıya diğer bir değişle nokta tayini olarak da nitelendirilebilecek hedefe ulaşılamamaktadır.
3. Dijital Hizmet Vergisi ve Sisifos’un Yeniden Doğan Çabası
Dijital ekonominin büyümesi, küresel ticaret ve vergi politikaları üzerinde önemli değişimlere neden olmuş ve bu bağlamda çok uluslu dijital şirketler, yerel ekonomilerde önemli vergisel boşluklar yaratmaya başlamıştır. Dijital hizmet sağlayıcıları, faaliyet gösterdikleri ülkelerde fiziksel varlık bulundurmadan gelir elde edebilmekte ve bu durum, geleneksel vergi düzenlemelerinin dijital ekonomiyi yakalamakta yetersiz kalmasına neden olmaktadır. Özellikle konu tekelinde bu durum da, ciddi ihtiyaç doğduğu üzere ve –anılan durum özelinde sublimate olarak da değerlendirilebilir orası ayrı- acil eylem planı mahiyetinde dijital hizmet vergisi uygulamalarının hayata geçirmesine neden olmuştur.
Ancak, dijital hizmet vergisi gibi düzenlemeler, üzücü ki, dijitalleşmenin komplex doğası ve baş döndürücü hızının da etkisiyle istenilen ve dolayısıyla beklenen sonuçları vermemektedir. Zira dijital dünya, kaydettiği gelişme ile faaliyete konu yerel düzenlemeleri her defasında aşan bir platform sunmakta ve vergi otoriteleri de bu stratejilere karşı sürekli olarak yeni önlemler almak zorunda kalmaktadır. Bu durum, Sisifos’un kayasını her defasında yeniden zirveye taşımasına benzer bir şekilde, küresel vergi uyumunun sürekli yeniden başlanan bir mücadeleye dönüşmesine neden olmaktadır.
Dijital hizmet vergisi uygulamaları, ülkeler arası uyum süreçlerinde önemli bir boşluk doldurmaya çalışsa da, her ülkenin dijital hizmet vergisine farklı yaklaşımlar geliştirmesi, küresel uyum süreçlerinde yeni zorluklar yaratmaktadır. Örneğin, Avrupa Birliği içindeki ülkeler arasında dijital hizmet vergisine yönelik farklı vergi oranları ve uygulamalar, çok uluslu dijital şirketlerin bu düzenlemelere uyum sağlamak için karmaşık vergi planlama teknikleri geliştirmesine yol açmıştır. Bu şirketler, faaliyet gösterdikleri ülkelerde vergisel avantaj elde edebilmek için sürekli olarak farklı ülkelerdeki düzenlemeleri karşılaştırmakta ve dolayısıyla stratejilerini yeniden yapılandırmaktadırlar. Bu stratejik hareketlilik, Sisifos’un kayasının tekrar aşağıya yuvarlanması gibi, vergi otoritelerinin de sürekli olarak yeni düzenlemeler geliştirmek zorunda kalmasına neden olmaktadır.
Dijital hizmet vergisi düzenlemeleri, çok uluslu dijital şirketlerin yerel ekonomilere etkisini dengelemeye çalışsa da, küresel çapta koordine edilmediği sürece bu düzenlemelerin başarılı olması zor görünmektedir. Ülkeler arasındaki vergilendirme farkları, küresel vergi uyum sürecinde yeni uyumsuzluklar yaratmaktadır ki bu durum da kaçınılmaz sonuç olarak, dijital hizmet vergisi gibi yenilikçi vergilendirme politikalarının bile, olası çok uluslu şirketlerin geliştirdiği vergi kaçınma stratejileri karşısında yetersiz kalmakta ve bu süreç, Sisifos’un nafile çabasına benzer bir döngüye dönüşmekte, söz konusu durum da acil önlem alınması gereken bir mecra olarak dikkatleri çekmektedir.
4. Transfer Fiyatlandırması ve Küresel Vergi Uyumundaki Zorluklar
Transfer fiyatlandırması, çok uluslu şirketlerin bağlı kuruluşlar arasındaki mal, hizmet ve sermaye hareketlerini düşük vergili yargı bölgelerine kaydırarak, vergi yükümlülüklerini azaltmalarına olanak tanıyan bir strateji olarak ortaya çıkmıştır. OECD’nin BEPS eylem planı çerçevesinde transfer fiyatlandırması kuralları sıkılaştırılmış ve çok uluslu şirketlerin bu stratejiyi kullanarak vergi tabanı aşındırmalarını engellemek amacıyla yeni düzenlemeler getirilmiştir. Ancak, transfer fiyatlandırmasının karmaşık yapısı, bu düzenlemelerin etkin bir şekilde uygulanmasını zorlaştırmakta ve küresel vergi uyum süreçlerinde sürekli tekrar eden sorunlar yaratmaktadır.
Özellikle, transfer fiyatlandırması ile ilgili olarak her ülkenin farklı uygulamalara sahip olması, çok uluslu şirketlerin bu kurallara uyum sağlamasını zorlaştırmakta ve uyumsuzluk risklerini artırmaktadır. Bu durum, uluslararası vergi uyum sürecinde Sisifos’un kayasını her defasında yeniden zirveye taşıması gibi, mükellefler ve vergi otoriteleri açısından sürekli olarak yeniden başlanan bir mücadele yaratmaktadır. Çok uluslu şirketler, ülkeler arasındaki transfer fiyatlandırması farklılıklarını kullanarak vergi avantajları elde etmeye devam etmekte ve bu da küresel vergi uyum sürecinin sürdürülebilirliğini ciddi şekilde tehdit etmektedir.
Transfer fiyatlandırması düzenlemeleri, her ne kadar BEPS eylem planı çerçevesinde küresel bir çerçeveye oturtulmaya çalışılsa da, ülkeler arasındaki uygulama farklılıkları ve olası çok uluslu şirketlerin bu farklılıkları kullanarak vergi yükümlülüklerinden kaçınma çabası, vergi otoriteleri açısından Sisifos’un çabası ile benzer bir sonuç yaratmaktadır. Çünkü her yeni düzenleme, mükellefler tarafından yeni stratejilerle karşılanmakta ve bu stratejiler, vergi otoritelerini yeniden düzenleme yapmaya zorlamaktadır. Bu döngü, küresel vergi uyum sürecinin sürdürülemez bir yapıya bürünmesine yol açmakta ve –yine acil çözüm bekleyen bir mecra olarak nitelendirmek istiyorum- Sisifos’un nafile çabasını andıran bir yapıyı ortaya koymaktadır.
5. Uluslararası İşbirliğinin Eksikliği ve Küresel Vergi Uyumunun Sürdürülebilirliği
Uluslararası vergi düzenlemelerinin sürdürülebilir bir başarıya ulaşamamasının en büyük nedenlerinden biri, küresel çapta yeterli işbirliğinin sağlanamamasıdır. Her ülkenin kendi vergi düzenlemelerini koruma ve kendi vergi tabanını genişletme çabası, uluslararası vergi uyum süreçlerinde önemli uyumsuzluklara yol açmakta ve bu da Sisifos’un hikâyesindeki gibi, sürekli yeniden başlamak zorunda kalınan bir süreci beraberinde getirmektedir.
Özellikle çok uluslu şirketler, ülkeler arasındaki vergi oranı ve uygulama farklılıklarını kullanarak vergi yükümlülüklerini minimize etmekte ve bu durum, ülkeler arası işbirliği eksikliğinin sonuçlarını gözler önüne sermektedir. OECD ve Avrupa Birliği gibi kurumlar tarafından geliştirilen çok taraflı vergi işbirliği girişimleri, küresel vergi uyumunu sağlamaya yönelik önemli adımlar atmış olsa da, bu girişimlerin tüm ülkeler tarafından benimsenmesi ve etkin bir şekilde uygulanması henüz mümkün olmamıştır. Bu durum, uluslararası vergi uyum sürecinde sürekli olarak yeni sorunların ortaya çıkmasına neden olmakta ve bu süreç, Sisifos’un her defasında kayayı yeniden yukarı taşımasına benzer şekilde sürekli tekrar eden bir döngü yaratmaktadır.
Küresel vergi uyumunun başarılı olabilmesi için çok taraflı işbirliğinin sağlanması ve tüm ülkelerin ortak bir vergilendirme çerçevesi benimsemesi gerekmektedir. Ancak, mevcut durumda ülkeler arasındaki ekonomik ve politik farklılıklar, böyle bir işbirliğini zorlaştırmakta ve bu da vergi mükelleflerinin ülkeler arası vergi uyum süreçlerinde yeni uyumsuzluklar yaratmasına neden olmaktadır. Sonuç olarak, küresel vergi uyumunun sürdürülebilir bir başarıya ulaşabilmesi için çok daha kapsamlı bir işbirliği ve koordinasyon gerekmektedir; aksi takdirde bu süreç, Sisifos’un nafile çabasına benzer şekilde sonsuz bir döngüye dönüşmeye devam edecektir.
Gelelim bu süreçte Ockham’ın Usturasının etkinliğinin işlevselliğini tartışmaya….
Küreselleşme dalgasının hız kazandığı, dijital ekonominin sınırları zorladığı ve çok uluslu şirketlerin sınır ötesi ticaret faaliyetlerinin dünya genelinde gittikçe karmaşıklaşan bir yapıya büründüğü günümüz ekonomik düzeninde, uluslararası vergi uyum süreçleri giderek daha çok sayıda ülkenin kendi ekonomik çıkarlarına göre geliştirdiği farklı vergilendirme politikalarının bir arada uygulanmaya çalışılması sonucu büyük bir karmaşaya dönüşmektedir. Bu durum, çok uluslu şirketlerin bu farklılıklar üzerinden kazançlarını vergi cennetlerine kaydırma ve vergi yükümlülüklerini minimize etme stratejilerine başvurmalarıyla daha da içinden çıkılmaz bir hal almakta, vergi otoritelerini ise vergi tabanını koruma çabasında Sisifos’un kayayı her defasında zirveye taşırken yeniden başa dönmek zorunda kaldığı mitolojik döngüye benzer bir mücadele içine sokmaktadır. Ancak bu noktada, çözümsel mecra da denilebilir ki, Ockham’ın Usturası prensibi devreye girerek, mevcut karmaşıklıkların büyük bir kısmının gereksiz belki de yorucu olduğunu, sade ve doğrudan çözümlerle bu döngüden çıkmanın mümkün olabileceğini ortaya koymaktadır.
Ockham’ın Usturası’nın vergi uyum süreçlerine uygulanması, küresel ekonomide giderek daha katmanlı hale gelen düzenlemelerin aslında mükelleflerin uyum sağlamasını zorlaştırdığını ve vergi otoriteleri açısından da uygulamada işlevselliği engellediğini göstermektedir. Bu açıdan bakıldığında, OECD tarafından yürürlüğe konulan BEPS (Base Erosion and Profit Shifting) inisiyatifinden dijital hizmet vergisi uygulamalarına ve vergi cennetleri ile mücadelenin hukuki düzenlemelerine kadar birçok alanda uygulanan çok katmanlı düzenlemelerin, mükellefler ve vergi otoriteleri için Sisifos’un mitolojik mücadelesini andıran bir yapı ortaya koyduğu söylenebilir. Fakat Ockham’ın Usturası ışığında değerlendirildiğinde, bu karmaşık yapıların her biri aslında daha sade, şeffaf ve etkin çözümlerle ele alınabilir elbette…
Vergi cennetleri, -şüphesiz bu yapıyı kullanan için denilebilir ki- çok uluslu şirketlerin karmaşık vergi planlama stratejileri ile vergi yükümlülüklerini asgari düzeye indirgedikleri ve devletlerin vergi gelirlerini önemli ölçüde aşındırdığı bir yapıyı temsil etmektedir. Bu durum, devletler açısından daha karmaşık ve sofistike düzenlemelerin hayata geçirilmesi zorunluluğunu doğurmuş, sonuç olarak da süreç daha karmaşık, paradoksal, diğer bir değişle sonsuz bir döngüye dönüşmüştür. Durum benzer şekilde, Ockham’ın Usturası ilkesiyle değerlendirildiğinde, bu karmaşıklığın temel nedeni, vergi cennetlerine karşı alınan önlemlerin çok katmanlı, birbirini tamamlamaktan çok çelişen yapılar ortaya koymasıdır. Oysaki daha basit ve doğrudan çözümler, örneğin önerilebilir ki, tüm ülkelerin küresel çapta ortak bir minimum vergi oranı üzerinde anlaşması ve bu oranın vergi cennetlerinde elde edilen gelirler için doğrudan uygulanması, karmaşıklığı ortadan kaldırarak etkili bir çözüm sunabilir neden olmasın... Böyle bir çözüm, karmaşık düzenlemeler ve takip mekanizmaları yerine, sade ve evrensel bir uygulama ile çok uluslu şirketlerin vergi planlama stratejilerini kullanarak ülkeler arasındaki boşluklardan faydalanma olasılığını büyük ölçüde azaltacaktır.
OECD tarafından geliştirilen BEPS eylem planı, vergi tabanı aşındırma ve kâr kaydırma stratejilerine karşı küresel ölçekte en kapsamlı düzenleme paketlerinden biri olarak sunulmuştur. Ancak, BEPS düzenlemeleri, çok sayıda detay içermekte ve farklı ülke uygulamalarıyla o kadar karmaşık bir yapıya bürünmüştür ki, bu durum hem vergi otoriteleri hem de mükellefler açısından süreçlerin yönetimini ve uyum sağlanmasını daha zor hale getirmektedir. Ockham’ın Usturası perspektifiyle bakıldığında, bu karmaşıklığın temelinde, çok sayıda ayrıntılı düzenlemenin birbiriyle çelişen veya uygulama zorlukları yaratan sonuçlar doğurması yatmaktadır. BEPS’in temel amacı ve elbette istenen odu ki, çok uluslu şirketlerin gelirlerini yapay olarak düşük vergili yargı bölgelerine kaydırmalarını engellemek iken, bu düzenlemelerin aşırı karmaşık ve katmanlı hale gelmesi elbette istenilen bir durum olmayacaktır -tehlike arz ettiği için belirtmekten imtina etmeyeceğim- aksi ki, burada amaca hizmet etmesi istenen tartışmasız, yükümlülerin vergi yükümlülüklerinden kaçınmalarını önlemek ve küresel vergi uyumunun daha etkin bir şekilde yönetilmesine katkı sağlamaktır. BEPS’in temelinde yatan karmaşıklıkların ortadan kaldırılması, hem vergi otoriteleri açısından uygulamayı kolaylaştıracak hem de mükelleflerin bu süreçlere daha uyumlu hale gelmesini sağlayarak küresel düzeyde daha adil bir vergi sisteminin oluşturulmasına katkıda bulunacaktır.
Dijital ekonominin hızla büyümesi, geleneksel vergilendirme sistemlerinin dijitalleşmenin getirdiği yeni zorluklara yanıt vermekte yetersiz kaldığını gözler önüne sermiştir. Devletler, dijital hizmet sağlayıcılarının elde ettikleri büyük gelirleri vergilendirmek için farklı vergisel düzenlemeler geliştirmek zorunda kalmış ve bu düzenlemeler arasında söylenebilir ki, ciddi uyumsuzluklar da ortaya çıkmıştır. Ancak bu uyumsuzluklar, çok uluslu dijital platformların faaliyet gösterdikleri ülkelerdeki farklı vergi oranları ve düzenlemelerden faydalanarak vergi yükümlülüklerini minimuma indirmelerine – bu duruma elbette yükümlülükten kaçınmaya mahal mecra yaratan açısından eleştirel olarak bakıyorum kesinlikle- olanak da tanımıştır. Ockham’ın Usturası ilkesiyle değerlendirildiğinde, bu karmaşık yapı yerine daha sade, şeffaf ve evrensel çözümler benimsenmelidir. Örneğin, dijital hizmet sağlayıcıları için tüm ülkelerde geçerli olacak şekilde küresel bir minimum vergi oranının belirlenmesi, karmaşık vergi kaçınma stratejilerinin önüne geçmekle kalmayıp, dijital ekonominin vergilendirilmesinde küresel bir uyum sağlayabilir örnekse... Böyle bir yaklaşım, dijital platformların ülkeler arasındaki farklılıkları kullanarak vergi kaçınma stratejileri geliştirmelerini zorlaştıracak ve vergi otoriteleri için daha yönetilebilir bir süreç yaratacaktır. İstenilen de bu değil mi?
Dijital hizmet vergisinde küresel çapta uygulanacak sade bir düzenleme, bu platformların karmaşık yasal boşluklardan yararlanmasını engellerken, küresel vergi adaleti sağlama yolunda önemli bir adım olacaktır. Açıktır ki, dijitalleşme çağında geleneksel vergilendirme sistemleri ile ortaya çıkan uyumsuzluklar, sade ve tüm ülkelerce benimsenmiş küresel çözümlerle aşılabilir elbette.
Küresel vergi uyum süreçleri, özellikle dijital ekonomi ve çok uluslu şirketlerin vergi planlama stratejilerinin yarattığı karmaşık yapılar karşısında giderek daha içinden çıkılmaz hale gelmektedir. Vergi otoriteleri, mükelleflerin bu karmaşık yapılardan yararlanarak vergi yükümlülüklerini minimize etme stratejilerine karşı sürekli yeni düzenlemeler getirerek bu döngüyü kırmaya çalışsalar da, aslında bu süreç Sisifos’un mitolojik kaderine benzer bir mücadeleye dönüşmektedir. Ockham’ın Usturası ile sadeleştirilen küresel vergi uyum süreçlerinin sunduğu avantajlar yalnızca karmaşıklığı ortadan kaldırmakla kalmayacak, aynı zamanda vergi uyumunun daha hızlı ve etkin bir şekilde sağlanmasını da mümkün kılacaktır şahsi kanaatim... Bu yaklaşım, vergi otoritelerinin mükellefler üzerindeki denetim kapasitesini artırırken, çok uluslu şirketlerin farklı yargı bölgelerindeki düzenlemelerden yararlanarak vergiden kaçınma stratejileri geliştirme ihtimallerini de minimize edecektir. Küresel çapta uyumlu bir vergi düzenlemesi sistemi oluşturulduğunda, mükelleflerin kendi çıkarları doğrultusunda ülkeler arasındaki boşlukları kullanma olasılıkları neredeyse tamamen ortadan kalkacak, bu da sadece daha adil bir vergi sistemi oluşturulması anlamına gelmeyecek; aynı zamanda devletlerin vergi gelirlerini daha sürdürülebilir bir şekilde artırmalarını ve vergi yükümlülüklerinden kaçınan şirketlerin etkilerini azaltmalarını sağlayacaktır.
Ockham’ın Usturası perspektifinden hareketle, karmaşık ve çetrefilli vergi düzenlemelerinin sadeleştirilmesi, uluslararası vergi politikalarının sürdürülebilirliğini artıracak ve mükelleflerin karmaşık düzenlemelerden kaçınma yöntemlerini engelleyecektir. Bu, ülkeler arasındaki işbirliği süreçlerini de hızlandıracak ve uyumsuzluklardan kaynaklanan sorunların çözümüne doğrudan katkıda bulunacaktır. Vergi cennetlerinin cazibesinin azalması, dijital hizmet vergisi düzenlemelerinin küresel düzeyde uyumlu hale gelmesi ve BEPS düzenlemelerinin sadeleştirilmesi, vergi otoriteleri açısından süreci daha yönetilebilir hale getirirken, mükellefler açısından da daha şeffaf ve anlaşılır bir vergi rejimi ortaya koyacaktır.
Sonuç olarak, Ockham’ın Usturası ile hareket ederek küresel vergi uyum süreçlerinin karmaşıklığını sadeleştirme çabası, sadece teknik bir çözümden öte, adil ve sürdürülebilir bir küresel vergi sistemine geçişin temel anahtarı belki de... Diyebilirim ki, vergi cennetlerine karşı getirilecek sadeleştirilmiş ve küresel olarak kabul gören çözümler, dijital ekonominin vergilendirilmesi konusundaki uyumsuzlukların giderilmesi ve BEPS düzenlemelerinin daha yalın bir çerçeveye oturtulması, küresel vergi adaleti sağlama yolunda atılacak en etkili adımlardır. Ockham’ın Usturası ile şekillendirilecek bu sadeleştirilmiş yaklaşımlar, hem devletler hem de mükellefler için daha sürdürülebilir, şeffaf ve işlevsel bir vergi uyum sistemi yaratırken, Sisifos’un sonsuz mücadelesine benzer şekilde her yeni düzenlemenin beraberinde getirdiği döngüsel sorunları kırarak küresel vergi uyumunu daha adil bir zemine oturtacaktır. Bu şekilde, karmaşıklığın yerini sadelik, belirsizliğin yerini şeffaflık alacak, küresel vergi sistemi de hem devletlerin mali sürdürülebilirliğini artıracak hem de mükellefler açısından daha öngörülebilir ve adil bir zemine kavuşacaktır.
Ockham’ın Usturası’nın sunduğu bu bakış açısı, vergi otoriteleri ve –simultane bir ifade olarak denilebilir ki- küresel düzenleyici kurumlar için, vergi kaçınma stratejilerinin karmaşıklığına karşı geliştirilecek en güçlü savunma mekanizması olacaktır. Çünkü karmaşıklığın ortadan kaldırılması, sadece mevcut vergi uyum süreçlerinin daha etkili bir şekilde uygulanmasını sağlamakla kalmayacak, aynı zamanda gelecekte ortaya çıkacak yeni düzenleme ve stratejilerin de sade ve işlevsel temeller üzerinde yükselmesini sağlayarak, Sisifos’un kayasının bir daha asla zirveden aşağı yuvarlanmayacağı sürdürülebilir bir yapı inşa edecektir.
Ockham’ın Usturası perspektifinden bakıldığında, küresel vergi uyum süreçlerinin sadeleştirilmesi, sadece teknik düzenlemelerin basitleştirilmesi anlamına gelmemekte, aynı zamanda tüm aktörlerin bu yeni düzenlemelere daha hızlı ve etkili bir şekilde adapte olabilmesini sağlayarak, süreçlerin işleyişinde şeffaflığı ve öngörülebilirliği de artıracaktır. Daha sade ve doğrudan çözümler, mükelleflerin düzenlemelere daha etkin uyum sağlamasına imkân tanırken, vergi otoriteleri açısından da denetim ve kontrol süreçlerini kolaylaştıracaktır.
Geleceğe yönelik bir perspektifle değerlendirildiğinde, Ockham’ın Usturası ilkesi, küresel vergi düzenlemelerinde belki de, bir paradigma değişikliği gerektirdiğini ortaya koymaktadır kim bilir... Vergi cennetlerine karşı geliştirilecek doğrudan ve evrensel çözümler, dijital hizmet sağlayıcılarına yönelik küresel minimum vergi oranları gibi adımlar, yalnızca mevcut sorunları çözmekle kalmayıp, gelecekte ortaya çıkacak yeni vergi kaçınma stratejilerine karşı da etkili bir bariyer oluşturabilir ne dersiniz...-önerisel platform tabi ki anlatıların hepsi- Çok uluslu şirketlerin karmaşık yapıları ve sınır ötesi ticaretin hızla büyümesi, vergilendirme süreçlerini daha da karmaşık hale getirmeye devam ederse, Sisifos’un kaderine benzer şekilde bu düzenlemeler de her defasında yeni zorluklar yaratacaktır. Oysa ki Ockham’ın Usturası’nın önerdiği gibi, gereksiz karmaşıklıkların ortadan kaldırılması, daha sade ve öngörülebilir vergilendirme politikalarının uygulanması, bu sürecin daha sürdürülebilir bir yapıya kavuşmasını sağlayabilir. Tabi ki teorinin uygulama sahasındaki geri dönüşleri de göz ardı etmemek lazım ki, orası apayrı bir süreç ki, tüm teori ütopyasını yerle bir edebilir hiç şüphesiz…
Küresel vergi uyum süreçlerinin giderek daha karmaşık hale geldiği, vergi cennetleri, BEPS düzenlemeleri ve dijital hizmet vergisi uygulamaları gibi alanlarda çok katmanlı ve çelişkili düzenlemelerin bir arada yer aldığı mevcut yapıda, Ockham’ın Usturası perspektifi bu karmaşık döngüyü kırmak için sadeleştirici bir güç olarak devreye girecektir şahsi kanaatim... Vergi cennetlerine karşı daha sade ve doğrudan çözümler, BEPS düzenlemelerinin sadeleştirilmesi ve dijital ekonominin vergilendirilmesinde küresel bir uyum sağlanması gibi adımlar, bu karmaşık döngüyü kırarak, küresel vergi uyumunun sürdürülebilirliğini ve etkinliğini artıracaktır.
Elbette ifadesini bulan hususlar, diğer bir değişle anlatımıma zemin olan tüm temaslar, öneri ve durum analizi mahiyetinde… Ancak bütünsel olarak bakıldığında denilebilir ki, Ockham’ın Usturası’nın sunduğu sadeleşme yaklaşımı, Sisifos’un kayayı her defasında zirveye taşıma mücadelesine son vererek, küresel vergi sisteminde kalıcı bir denge ve adalet sağlayacak çözümler ortaya koyacaktır. Bu sadeleştirici çözümler, karmaşık düzenlemelerin neden olduğu zorlukları aşarak, hem vergi otoriteleri hem de mükellefler açısından daha öngörülebilir ve anlaşılır bir sistem sunacaktır. Bu sayede, uluslararası vergi uyum süreçleri, Sisifos’un mitolojik döngüsünden çıkarak, daha şeffaf, adil ve sürdürülebilir bir yapıya dönüşecektir.
Sonuç olarak, Ockham’ın Usturası ile sadeleştirilen ve gereksiz katmanlardan arındırılan bir küresel vergi sistemi, hem ülkelerin vergi gelirlerini koruma çabasını destekleyecek hem de çok uluslu şirketlerin adil bir vergi düzenine tabi olmalarını sağlayarak, küresel çapta vergi adaletini tesis edecek bir yapı oluşturacaktır. Bu sadeleşme ilkesi, Sisifos’un döngüsüne son vermenin ve küresel vergi sistemini daha işlevsel bir yapıya dönüştürmenin anahtarı olacaktır kim bilir…