Bildik öyküdür de bir kez daha hatırlatmakta fayda var. Konu; kimin parası ve kime harcanıyor? 1-kendi param, 2-başkasının parası, 3-kendime harcıyorum, 4- başkasına harcıyorum.
Peki, sorun nedir? Sorun yok, sadece tutum söz konusu. İşte size bir insanın para harcamadaki 4’lü kombinasyonu;
1-KENDİ parasını KENDİSİ için harcıyorsa; FİYAT ve KALİTEYE bakar.
2-KENDİ parasını BAŞKASI için harcarsa; sadece FİYATA bakar, KALİTEYE bakmaz.
3-BAŞKASININ parasını KENDİSİ için harcıyorsa, sadece KALİTEYE bakar, Fİ- YAT önemli değildir.
4-BAŞKASININ parasını BAŞKASI için harcarsa, ne FİYATA ne de KALİTEYE bakar.
Eee? Bundan ne mesaj çıkarmalıyım? Sizi bilmem ama benim çıkardığım mesaj şu; Gerek kamu ve gerek özel sektörde olsun, çoğumuz başkasının parasını başkası için harcıyoruz. Şayet verimlilik ve denetim eksik ise, israf ta yolsuzluk ta kaçınılmazdır.
Özellikle kamu, belediyeler ve KİT’leşmiş özel sektörde kârsızlığın en büyük sebeplerinden biri de kaynakların harcama verimliliğidir. Kurumun kaynağını kendi parası gibi düşünüp, kendisi için harcıyormuş gibi titiz davrananlara selam olsun.
Fakat vergiyle sırtımızdan toplanmış (başkasının) parasını dilediğine (başkasına) harcayanların bu savurganlığı, ekonominin kriz kimyasında baş elementlerdendir. Buna, ucuz faizle kredi veya hibe alan patronların harcama öyküleri de dâhildir.
EL ELİN EŞEĞİNİ TÜRKÜ ÇIĞIRIP ARAR
Eğer başkasının parasını yönetiyorsak, krizin getirdiği sorunları göğüslerken nasıl davrandığımız daha da kritik hale gelir. Kendi paranı kendine harcıyormuşçasına hem fiyat hem kaliteyi gözetebilmek şart…
Aksi halde nakit akışını kendi ellerine bozar, harcama disiplinini yok eder, faturayı da kaynağı sana emanet edene yıkarsın. Bugün pek çok kurum, bu durumda zaten…