Bugün 19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramı. Gençliğin bu “bayram” gününde gençlerimizin bayram yapacak hali var mı, yok mu bir bakalım.
Gençler ailelerinden ve ülke yöneticilerinden ne isteyebilir? Günümüzün öncelikli sorunundan başlayacak olursak önce sağlık, sonra kaliteli, çağdaş ve bilimsel eğitim, özgürlük ve gelecek kaygısı yaratmayacak bir iş ve gelir imkanı. Ülkeyi yönetenlerin gençlere eğitimde ne verebildiklerini OECD’nin PISA araştırmasında en altlara demir atmış sıramız tartışma götürmeyecek şekilde ortaya koyuyor. Özgürlükler cephesinde, durum daha da kötü.
İş ve güvenli gelir cephesi ise gençler için tam bir yangın yeri. Büyüme hızının ciddi artışlar gösterdiği dönemlerde bile gençlerin istihdam durumu yıldan yıla kötüye gidiyor.
TÜİK’in çeşitli açılardan eleştirilere muhatap olan istatistiklerine göre bile gençler arasında işsizlik hızla artıyor, daha kötüsü istihdam sayısı düşüyor.
Yıllık ortalama rakamlara göre geçen yıl istihdam, 15-19 yaş grubunda 109 bin, 20-24 yaş grubunda 155 bin, 25-29 yaş grubunda 117 bin kişi azaldı. İşsiz sayısı da 15-19 yaş grubunda 62 bin, 20-24 yaş grubunda 202 bin, 25-29 yaş grubunda 130 bin kişi arttı.
İşsizlik oranları 15-19 yaş grubunda 3.99 puanlık artışla yüzde 21.13’e, 20-24 yaş grubunda 5.6 puanlık bir sıçramayla yüzde 27.58’e, 25-29 yaş grubunda 3 puanlık artışla yüzde 18.1’e çıktı. Bu rakamlar, geçmiş ekonomik kriz dönemlerini de geride bırakan rekor oranlar.
Ne eğitimde ne de işte olan gençlerin oranındaki artış vahim tabloyu tamamlıyor. 15-19 yaş grubundaki gençlerin yüzde 18.08’i, 20-24 yaş grubundakilerin yüzde 34.70’i, 25-29 yaş grubundakilerin yüzde 36.17’si ne okula gidiyor, ne de bir işi var.
Bu yüksek oranlar, gençliğin gelecekten umudunu kestiğinin, kesmek zorunda kaldığının somut göstergeleri. Maddi imkanı, yeteneği ve bilgi donanımı olan gençlerin, Türkiye’yi terk ederek başka ülkelerde gelecek aramasının temelinde bu umutsuzluk hali var.
Gençliğine umut veremeyen bir ülkenin, parlak bir geleceği olması mümkün mü?