85 yıl öncesinden Atamız’a veda…
Geçmişe, tam 85 yıl öncesine yani Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün hayata veda ettiği 10 Kasım 1938’e gidiyoruz… Ulusal gazetelerin Türk Milleti’nin Ata’sını kaybettiğini duyurduğu matem dolu manşetlere bakıyoruz birlikte…
Haber Merkezi |GÜLSEREN ÜST POLAT - HELİN KAYA
10 Kasım 1938… Bundan 85 yıl önce, tam da bugün… Türk Milleti, büyük önderini, Reisicumhurunu kaybetti… Analar ve babalar evladını, çocuklar Başöğretmenini, askerler Başkomutanını yitirdi. Yurdun her köşesini hüzün, matem ve gözyaşı kaplamıştı adeta… Nasıl olabilirdi ki başka; bir ulus devrimleriyle adeta yeni bir çağ başlatan Ata’sını kaybetmişti… Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün, 10 Kasım sabahı saat 9’u 5 geçe hayata gözlerini yumduğunu en hüzünlü manşetleriyle duyurdu ulusal gazeteler, yıldırım (ikinci) baskılarıyla... Kimi “Babamızı Kaybettik” diye duyurdu bu acı haberi kimi “Büyük Milli matemimiz” diyerek… “Atatürk öldü, var olsun millet!” manşeti atan da oldu “Türk Milleti Ulu Şefini, insanlık büyük evladını kaybetti” diyerek bu acı haberi veren de… Şair, gazeteci Hüseyin Rifat’ın, Atatürk’ün ölümünün ardından yazdığı şu dizeler yer aldı mesela 11 Kasım 1938 tarihli TAN gazetesinde:
“Öyle bir meş’ale yaktın ki bize ey Atatürk, Senin evladın olan artık izinden dönmez; Ölümün başka ateş yaktı gönüllerde fakat Güneşin nuru söner de o ateş sönmez!”
Genç, çocuk, yaşlı… Ağlayan birçok insanın fotoğrafını “Ağlıyorlar; hakları var” diye taşıdı sayfalarına Akşam Postası… Peyami Safa, “Gidiyorsun” dedi Atatürk’ün ardından Cumhuriyet gazetesinde… Ve yazısını “Ölüm seni bizden almadı, seni derinleştirdi, içimizin köklerine sımsıkı saracak kadar derinleştirdi. İşte o kadar. Değil mi, Atatürk? İşte o kadar.” diyerek bitirdi. 57 yıllık ömrüne; 11 savaş, 13 kitap, yokluktan doğan 1 ülke ve bağımsızlık, özgürlük verdiği milyonlarca insan sığdıran Mustafa Kemal Atatürk’ün bir ulusa vedasına, 85 yıl öncesinin gazete manşetlerinden bakalım istedik, bu 10 Kasım’da… Aradan geçen 85 yılın ardından gördük ki Peyami Safa’nın da dediği gibi ölüm O’nu almamış bizden, “İçimizin köklerine sımsıkı saracak kadar derinleştirmiş…”